Elk jaar gedenken we binnen de kring van onze gemeente,
hen die ons het afgelopen jaar ontvielen.
Verdriet leeft in ons hart, zullen we straks gaan zingen.
Daarom kozen we een hart als basis voor deze schikking.
Daarin 19 witte rozen.
Achttien namen zullen worden genoemd.
Hun beeld speelt door ons hoofd.
Één roos voor allen die niet bij naam worden genoemd, maar wel voor altijd in onze harten voortleven.
Het gipskruid in het hart rondom de rozen verbeelden onze tranen, onze pijn en de leegte die door hen is achtergelaten.
Twee bladeren die handen verbeelden.
Onze handen die geliefden hebben moeten losgelaten.
Bovenal verwijzen ze naar Gods handen.
Want we mogen geloven dat God zijn kinderen draagt.
God houdt alles samen.
In het verleden, het nu en in de toekomst.
De hedera verbindt de dood en het leven.
Symboliserend Gods nooit aflatende trouw, alle dagen van ons leven, tot in eeuwigheid.
